e ne 47

katutuan kareng dakal manatu,
ing sarili ing laman ning amanu,
mu pin iting bage e ra balu,
inia balaus lang mangamanu.
pablasang ing kabual karing mata
ing papampan king dapat akit sa’,
makapagmulalang ing puling da
ring aliwang mata asna sala.
kapamu, magsalamin ku sagli
pota akung laman ning sinabi,
atu nakung atu mo kunwari,
mas marusing ku pala sarili.
— kuyug, sopan mu kung maglalawe
— at talaru, ban e makarine.

This entry was posted in Capampangan Shakespeare, PL Tuazon Sabandal, Poesia, Sonetu, Tau. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *